Transkrypcja w języku angielskim
Druga zgoda na modlitwę głębi — cisza wewnętrzna
Wprowadzając wybrane święte słowo, po cichu, bez wypowiadania go, ponieważ świadomie odsuwamy się od naszych zewnętrznych zmysłów na ten okres czasu – z reguły od dwudziestu do trzydziestu minut dla początkujących – przechodzimy do drugiego kroku, którym jest wewnętrzne cisza. Teraz wewnętrzna cisza jest modlitwą bez słów, pozwalającą na odpuszczenie wszelkich przemyślanych myśli, obrazów, uczuć, odczuć, autorefleksji, a nawet duchowej pociechy, w praktyczny sposób, a ten praktyczny sposób polega na ich lekceważeniu. Jest prawie pewne, że pojawią się w tej czy innej formie, ponieważ wyobraźnia i nasza samoświadomość to nieustanny ruch, który był kultywowany przez lata w wyniku rozwoju fałszywego ja i ego i czuje się niekomfortowo, gdy nie myśli i nie myśli. z początku nie wie, co zrobić z ciszą i czy w ogóle cisza jest czymś, z czym można coś zrobić. Innymi słowy, jest to ruch poza zwykłe sfery myślenia, osądzania, komentowania i refleksji, a jeśli wszystkie inne myśli rozpłyną się, pozostanie myśl, że nie mam żadnych myśli. Zatem myśl „ja” jest ostatnim bastionem „ja”. Wykładnik odrębnego poczucia siebie, który wskazaliśmy, jest radykalną przyczyną większości lub wszystkich trudności naszej duchowej podróży. Zatem cisza w miarę upływu czasu popada w dalszy rozwój, który można nazwać bezruchem lub dalszymi głębiami ciszy. Prosta, pełna miłości i ogólna uwaga na ciszę, zamiast powtarzania świętego słowa, ale używanie świętego słowa, kiedy wydaje się to konieczne lub wygodne. I tak cisza, cisza wewnętrzna, może się zmieniać w miarę pogłębiania praktyki i zmienia się, stając się głębsza, tak że w pewnym momencie tej drugiej zgody na wewnętrzną ciszę przekształca się w obecność, więc cisza sama w sobie ewoluuje w poczucie Boską obecność lub Boskie zamieszkiwanie, gdy dokonaliśmy konkretnych aktów wiary. Jest to ruch mający na celu pogłębienie tej drugiej zgody, wynikający z wysiłków na rzecz wyciszenia wewnętrznego lub odpuszczenia zakłóceń, w które się angażujemy, a w naszym nauczaniu podaliśmy całą listę różnych rodzajów myśli, aby można było ostrzegać przed nimi. Odpowiedzią na to wszystko jest bardzo łagodny powrót do świętego symbolu. Zatem bezruch jest najgłębszym miejscem, które można nazwać odpuszczeniem wewnętrznego dialogu, kiedy faktycznie zaczynamy doświadczać okresów, w których praktycznie nie ma myśli lub przynajmniej nie ma myśli, które są stymulujące lub atrakcyjne dla naszej uwagi. W rzeczywistości jednym z problemów związanych z tą zgodą jest to, że masz myśli, których nie chcesz, przez co pojawia się tendencja do zirytowania, złości lub niezadowolenia. Musimy zatem odnowić czystość naszej intencji, aby po prostu przebywać w obecności Boga i pozwolić, aby ta obecność decydowała o treści naszej modlitwy w danym konkretnym momencie.
El Segundo Consentimiento de la Oración Centrante – Wnętrze El Silencio
Al introducir la palabra sagrada elegida, silenciosamente, sin pronunciarla, ya que estamos retirándonos deliberadamente de nuestros sendidos externales durante este período de tiempo – Veinte a treinta minutos como regla para los principiantes – pasamos al segundo paso, que es el silencio interior. Ahora bien, el silencio interior to oración sin palabras, dejando ir deliberadamente los pensamientos, las imagenes, los sentimientos, las sensaciones, las reflexiones sobre nosotros mismos, y aún los consuelos espirituales de manera práctica, y esa manera práctica składają się z żadnych prestarles uwaga. Casi seguramente van a surgir de una u otra forma, ya que la imaginación y la conciencia de nosotros mismos son facultades que están en perpetuo movimiento, y que han sido kultivadas por años por medio del desarrollo del falso yo – el ego – y nos sentimos incómodos cuando no pensamos, y no sabemos al principio que hacer con el silencio, o si es posible hacer algo con él. En otras palabras, hay un movimiento que va más allá de los niveles ordinarios de pensamiento y juicios y comentarios y reflexiones, y si todos los otros pensamientos se disuelven aún queda el pensamiento de que no tengo pensamientos. Por lo tanto, el pensamiento „yo” es el último bastión del ego. El exponente, podemos decir, del yo separado que hemos señalado, es la causa radykalny de la burmistrz parte, sino de todas las diificultades de nuestro camino espiritual. El silencio, luego, tiene un burmistrz desarrollo con el tiempo, a lo que podríamos llamar Quietud, o niveles más profundos de silencio. Una atención simple, amorosa y general al silencio, en lugar de la repetición de la palabra sagrada, y solamente el uso de la palabra sagrada cuando se estima necesaria o apropiada. Y así, el silencio, el silencio interior, es capaz de cambiar a medida que se profundiza la práctica, y cambia volviéndose más profundo, de modo que en algún punto en ese segundo zgodąimiento al silencio interior uno se transforma en presencia, de manera que el silencio se convierte por si mismo en un sendido de la divina presencia o de la inhabitación divina.
Al haber hecho actos específicos de fe, es un movimiento para profundizar el segundo consimiento - de esforzarnos por hacer silencio interior o dejar ir las interrupciones con las que nos distraemos, y en nuestra instrucción hemos dado una lista completa de los diferentes tipos de pensamiento para que podamos estar alerta ante ellos - y la respuesta a todo ello es regresar muy suavemente al símbolo sagrado. Entonces, la cichy es el lugar más profundo, podríamos decir, del porzucony del diálogo interior, cuando realmente empezamos eksperymentalny períodos de tiempo en los que no hay virtualmente pensamientos, lub al menos ninguno que sea lo suficientemente estimulante lub atractivo dla llamar nuestra atención . De hecho, uno de los problemas que ocurren con este consimiento es que tenemos pensamientos que no deseamos, y hay una tendencia a sentirnos molestos o irritados o disconformes.
